 Wysłany: Pią 14:25, 25 Lis 2005 Temat postu: |
|
No to teraz widze że tam wcale nie było tak ryżowo  |
|
| Wysłany: Pią 10:46, 25 Lis 2005 Temat postu: |
|
| Radze wszystkim graczom to przeczytać ponieważ bedę opierać się na historii | |
| Wysłany: Pią 8:28, 25 Lis 2005 Temat postu: |
|
EEEEEEEEEEE tutaj wymiękam................... na razie tego nie czytam doszedłed do zaangazowania ameryki ale musze isc do szkoły  |
|
| Wysłany: Czw 21:14, 24 Lis 2005 Temat postu: Trochę historii - Wojna wietnamska |
|
| Wojną wietnamską (drugą wojną indochińską) określa się działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach 1957-1975. Głównymi stronami konfliktu były z jednej strony Demokratyczna Republika Wietnamu (wspierana przez inne kraje komunistyczne) oraz kontrolowane przez to państwo organizacje komunistyczne w Wietnamie Południowym, Laosie i Kambodży. Z drugiej strony Republika Wietnamu i wspierająca ją międzynarodową koalicja obejmująca: Stany Zjednoczone, Koreę południową, Tajlandię, Australię, Nową Zelandię i Filipiny. De facto stroną konfliktu były również Kambodża i Laos. Walki toczyły się na terytorium Wietnamu Południowego, Laosu i Kambodży. Amerykańskie naloty bombowe objęły także terytorium Wietnamu Północnego.
Zimna wojna Na początku lat 60. stało się jasne, że kraje bloku komunistycznego nie będą w stanie osiągnąć poziomu życia bogatych państw zachodnich, co praktycznie wyeliminowało szanse na dojście do władzy w państwach Zachodu partii komunistycznych gotowych do przystąpienia do bloku komunistycznego. Posiadanie przez obie strony ogromnych ilości broni jądrowej wykluczało także zbyt agresywne działania, które mogłyby doprowadzić do bezpośredniej konfrontacji między Stanami Zjednoczonymi i ZSRR. Silne sojusze obronne w Europie i na Dalekim Wschodzie oznaczały, że jakiekolwiek akcje zbrojne przez którąkolwiek ze stron stały się zbyt ryzykowne. Równocześnie jednak przed ZSRR i komunistycznymi Chinami otworzyły się nowe możliwości, gdyż ideologia komunistyczna zaczęła uzyskiwać szeroką popularność w krajach Trzeciego Świata. Wielu ludzi w tych krajach doszło do wniosku, że komunizm jest najlepszą drogą na szybkie wyjście z biedoty i zacofania. Ponadto w krajach gdzie rządziły niepopularne rządy postkolonialne, bardzo często wspierane przez Stany Zjednoczone, komunizm dzięki idącemu z nim wsparciu ZSRR lub Chin stał się bardzo popularną ideologią wśród ruchów antykolonialnych i narodowo-wyzwoleńczych. Na początku lat 60. rząd Stanów Zjednoczonych doszedł do wniosku, że ZSRR i Chiny mogą zwyciężyć w zimnej wojnie przez stopniowe zainstalowanie rządów komunistycznych w większości krajów Trzeciego Świata. Agresywne zaangażowanie państw komunistycznych w Trzecim Świecie wydawało się wskazywać, że przyjęły taką właśnie strategię. W przypadku realizacji tego scenariusza, kraje Zachodu stałyby się wyspami otoczonymi przez kraje komunistyczne i ulokowane na ich terytorium radzieckie bazy wojskowe. Przyczyny Z chwilą utworzenia w 1930 r. przez wietnamskich komunistów Komunistycznej Partii Indochin, głównym celem ich działalności stało się zdobycie władzy na terytorium całych Indochin Francuskich. Sprzyjające okoliczności pojawiły się w czasie II wojny światowej. Wkrótce po jej zakończeniu komuniści doprowadzili do proklamowania Demokratycznej Republiki Wietnamu. W efekcie kilkuletniej wojny z Francuzami, na mocy porozumień genewskich z 1954 r. suwerenność DRW została uznana w północnej części Wietnamu. W części południowej proklamowano Republikę Wietnamu, której pierwszym prezydentem został Ngo Dinh Diem. W 1951 r. ze względów taktycznych rozwiązano Komunistyczną Partię Indochin. Na jej miejsce utworzono Wietnamską Partię Pracujących (Lao Dong). Miało to sugerować, że wietnamscy komuniści nie roszczą sobie pretensji do opanowania pozostałych krajów dawnych Indochin Francuskich: Laosu i Kambodży. W Laosie i Kambodży utworzono formalnie niezależne, lecz ściśle kontrolowane przez Wietnamczyków organizacje komunistyczne: Kambodżańską Partię Komunistyczną oraz Pathet Lao (później także Laotańską Partię Ludową). Pod koniec lat 50. stało się jednak jasne, że wietnamscy komuniści nie zamierzają rezygnować z opanowania całego terytorium dawnych Indochin Francuskich. Porozumienia genewskie z 1954 r. pozwoliły im na zdobycie trwałej bazy terytorialnej i zaplecza ludzkiego. Po ustabilizowaniu swojej władzy w Wietnamie Północnym, komuniści ponownie rozpoczęli przygotowania do ekspansji na południe. Początek wojny W 1957 r. miejscowi komuniści rozpoczęli pierwsze działania przeciwko rządowi w Sajgonie. Początkowo ograniczały się one do sporadycznych zamachów na przedstawicieli administracji i podporządkowywania sobie ludności wiejskiej na bardziej odludnych terenach. Jednak działania komunistów w Wietnamie Południowym szybko zyskały wsparcie komunistów północnowietnamskich. W 1958 r. na 15 plenum Wietnamskiej Partii Pracujących (Lao Dong) podjęto decyzję o poparciu powstania komunistycznego na Południu. Od tej chwili rozpoczęto przerzucanie na terytorium Republiki Wietnamu kadr partii komunistycznej i żołnierzy – pierwszych kilka tysięcy wysłano do Wietnamu Południowego już w 1959 r. Podjęto też budowę tzw. szlaku Ho Chi Minha, służącego do transportu na Południe oddziałów wojskowych i zaopatrzenia. Szlak biegł z Wietnamu Północnego wzdłuż granicy Wietnamu Południowego przez kontrolowane przez wietnamskich komunistów tereny Laosu i Kambodży. W efekcie siła bojowa wojsk komunistycznych w Wietnamie Południowym rosła w szybkim tempie, stając się poważnym zagrożeniem dla stabilności tego państwa. W latach 1960-1965 liczba wojsk Viet Congu wzrosła z 9 tysięcy do 130 tysięcy, z czego ponad 35 tysięcy stanowili żołnierze północnowietnamscy. W 1964 r. komuniści kontrolowali około połowy terytorium Wietnamu Południowego zamieszkane przez 30 procent ludności. W 1960 r. z inicjatywy Wietnamskiej Partii Pracujących powstał Narodowy Front Wyzwolenia Wietnamu Południowego (NFW). Był to klasyczny "front ludowy" stworzony na wzór wcześniejszego Viet Minhu. Strategia tworzenia frontów ludowych została wcześniej wielokrotnie wykorzystana z sukcesem przez komunistów w wielu krajach świata, w tym w Europie Wschodniej. NFW miał sprawiać wrażenie reprezentacji większości społeczeństwa Wietnamu Południowego. Formalnie w jego skład wchodziło 30 organizacji politycznych i społecznych. W rzeczywistości był strukturą całkowicie kontrolowaną przez Lao Dong, pełniąc rolę "listka figowego". Część organizacji wchodzących w skład NFW została wcześniej utworzona w tym celu przez komunistów, role kierownicze w innych sprawowali sympatycy lub członkowie partii komunistycznej oddelegowani w celu "pełnienia obowiązków" związkowców, przywódców organizacji młodzieżowych, czy rolniczych. Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych Amerykańskie interesy w samym Wietnamie były minimalne, jednak Amerykanie obawiali się, że zajęcie przez komunistów całego Wietnamu będzie krokiem na drodze do stopniowego opanowania przez nich całej Południowo-Wschodniej Azji. Stany Zjednoczone podjęły decyzję, że nie mogą do tego dopuścić i postanowiły poprzeć zbrojnie antykomunistyczny rząd Wietnamu Południowego. Początkowo Stany Zjednoczone udzielały wsparcia pod postacią wysłania doradców wojskowych, jednak z czasem przerodziło się ono w rzeczywiste zaangażowanie militarne. W lipcu 1964 r. amerykański prezydent Lyndon B. Johnson wydał rozkaz zwiększenia obecności militarnej w Wietnamie Południowym. Wysłano tam doradców wojskowych zwiększając łączną liczbę wojsk USA w tym kraju do 21 tys. 31 lipca 1964 r. amerykański niszczyciel USS Maddox prowadził wznowił misję rekonesansową na wodach międzynarodowych w Zatoce Tonkińskiej, która była zawieszona przez 6 miesięcy. Okręt został zaatakowany przez północnowietnamskie kutry torpedowe, które prawdopodobnie wzięły go za okręt południowowietnamski. W odpowiedzi na atak USS Maddox, ze wsparciem USS Ticonderoga, zniszczył północnowietnamską łódź torpedową i uszkodził dwie inne. Sam odniósł niewielkie, powierzchowne uszkodzenia od ognia 14-milimetrowego działka. USS Maddox wycofał się na wody południowowietnamskie, gdzie dołączył do USS C. Turner Joy. 4 sierpnia 1964 USS Maddox i USS C. Turner Joy ponownie udały się na wody Wietnamu Północnego. Ze względu na sygnały o ataku torpedowym, oba jednostki rozpoczęły intensywny ostrzał celów widocznych na radarze i manewry w celu uniknięcia trafień przez torpedy. Później, kapitan John J. Herrick stwierdził, że prawdopodobnie nie było żadnego ataku na okręt USS Maddox. 7 sierpnia 1964 r. Senat USA zatwierdził rezolucję w sprawie Zatoki Tonkińskiej, która dawała pozwolenie prezydentowi Johnsonowi na eskalację działań zbrojnych przeciw Wietnamowi Północnemu. Podczas nalotów dywanowych na masową skalę stosowano napalm i defolianty, aby zniszczyć dżunglę, która była oparciem partyzantki wietnamskiej. Na gęsto zaludnione tereny Amerykanie zrzucali specjalne bomby rozrywające tzw. bomby kulkowe i ananasowe. Punktem zwrotnym był rok 1968 – Ofensywa Tet. W święto noworoczne siły komunistyczne złamały niepisane zawieszenie broni atakując najważniejsze bazy oraz dążyli do przeniesienia walk do miast. Między innymi ciężkie walki toczyły się o "miasto cesarskie" – Hue, gdzie amerykańska piechota morska wraz z armią Republiki Wietnamu (ARVN) stawiała opór komunistom. Po zdobyciu miasta siły Vietcongu oraz armii Północnego Wietnamu dokonały masakry ludności cywilnej, w większości osób z wyższym wykształceniem, a także wszystkich pracowników cywilnej administracji. Oblicza się, że w ciągu 24 dni sprawowania kontroli wymordowano 3-4,5 tys. cywilów. Ofensywa Tet była przegraną komunistów z czysto wojskowego punktu widzenia, lecz okazała się ich wielkim sukcesem psychologicznym i propagandowym. Skala ataków dała do zrozumienia amerykańskiej opinii publicznej że oficjalne komunikaty rządu amerykańskiego o przebiegu wojny były zdecydowanie zbyt optymistyczne. Stało się jasne że trzy lata obecności setek tysięcy żołnierzy amerykańskich w Wietnamie nie zdołało pokonać komunistycznych partyzantów. W wyniku tego nastąpił gwałtowny spadek zaufania i poparcia dla administracji prezydenta Johnson'a. Jednocześnie amerykańscy wojskowi zażądali zwiększenia amerykańskich sił w Wietnamie o kolejne kilkaset tysięcy żołnierzy, co było nie do zaakceptowania przez amerykańską opinię publiczną. Zdając sobie sprawę z porażki swojej polityki w Wietnamie, Johnson ogłosił na wiosnę 1968 roku że nie będzie ponownie kandydował w wyborach prezydenckich na jesieni. Podczas tego roku większość społeczeństwa amerykańskiego doszła do wniosku że zaangażowanie się w Wietnamie było tragiczną pomyłką, i powinno zostać jak najszybciej zakończone. Wybory prezydenckie wygrał Nixon, w dużej mierze dzięki obietnicom że będzie starał się szybko zakończyć udział Ameryki w konflikcie. W rzeczywistości jednak Nixon, zdecydowany przeciwnik komunizmu, uważał że gwałtowne wycofanie wojsk amerykańskich z Wietnamu i wynikające z tego nieuchronne zwycięstwo komunistów byłoby zbyt dużym ciosem dla prestiżu Ameryki. Dlatego zdecydował się szukać "pokoju z honorem", czyli formuły która pozwalałaby najpierw zmniejszyć a potem zakończyć amerykański udział w wojnie tak by nie wyglądała ona jako amerykańska porażka. Głośnym echem na świecie odbiła się masakra wioski My Lai w południowym Wietnamie (16 marca 1968) – amerykańscy żołnierze zamordowali tam kilkuset (między 370 a 507) cywilnych mieszkańców, w większości kobiety i dzieci. Mimo późniejszego procesu sprawcy ostatecznie nie zostali ukarani, nie licząc kilkuletniego aresztu domowego dla oficera dowodzącego masakrą. Liczba wojsk amerykańskich w Wietnamie zwiększyła się z małej liczby doradców wojskowych w 1954 do powyżej 500 tys. w 1968. Od 1969 r. toczyły się w Paryżu rokowania pokojowe Stanów Zjednoczonych z rządem północnowietnamskim zakończone podpisaniem paryskich układów pokojowych w styczniu 1973 r. Po 1969 r. USA rozpoczęły proces stopniowego wycofywania swoich oddziałów, który zakończył się po podpisaniu układu w Paryżu w marcu 1973 r. W tym samym czasie Stany Zjednoczone podjęły ogromne wysiłki by wzmocnić armię Południowego Wietnamu (ARVN), przekazując jej duże ilości uzbrojenia i zaopatrzenia, w procesie zwanym "wietnamizacją". Wysiłki te przyniosły efekty, gdy w 1972 ARVN, z minimalnym udziałem amerykańskich sił lądowych lecz dalej z amerykańskim wsparciem lotniczym, zdołał odeprzeć poważną ofensywę sił komunistycznych. W ciągu kolejnych kilkunastu miesięcy oficjalnego pokoju Wietnam Północny prowadził intensywne przygotowania do ostatecznej ofensywy. Na terytorium Wietnamu Południowego przerzucono między innymi ponad 140 tysięcy żołnierzy, 400 czołgów i wielkie ilości zaopatrzenia i amunicji. W tym samy czasie Stany Zjednoczone, z powodu nacisku politycznego przeciwników zaangażowania w Wietnamie poważnie ograniczyły wydatki na zaopatrzenie dla armii Południowego Wietnamu. W wyniku tego armia ta, zbudowana na modę amerykańską a więc wymagająca ogromnych i nieprzerwanych dostaw zaopatrzenia i amunicji, utraciła dużą część swojej efektywności. W marcu 1975 r. rozpoczął się ostateczny atak sił Viet Congu i armii północnowietnamskiej. Było to już po aferze Watergate i ustąpieniu prezydenta Richarda Nixona. Niektórzy historycy twierdzą, że gdyby Nixon pozostał u władzy, to z dużym prawdopodobieństwem Stany Zjednoczone dałyby przynajmniej wsparcie lotnicze siłom ARVN, dzięki temu dając jej szansę powtórzyć sukces z 1972. Pod słabym przywództwem tymczasowej administracji Geralda Forda takie posunięcie nie wchodziło w grę. Bez amerykańskiego wsparcia lotniczego sytuacja ARVN była beznadziejna. 25 marca komuniści zajęli Hue a 30 kwietnia padł Sajgon. Republika Wietnamu przestała istnieć. Wpływ wojny na Stany Zjednoczone Wojna w Wietnamie była pierwszą przegraną wojną w amerykańskiej historii, i jako taka poważnie zachwiała w społeczeństwie amerykańskim pewność siebie i wiarę we własne możliwości. Przez następne trzydzieści lat w amerykańskiej polityce istniał "syndrom Wietnamu", czyli niechęć do angażowania sił amerykańskich w jakiekolwiek długotrwałe działania zbrojne w krajach Trzeciego Świata. W Stanach Zjednoczonych wojna wywoływała ostre konflikty społeczne. Działania w Wietnamie wymagały powiększenia wielkości armii o dodatkowy milion żołnierzy. Powiększenie zakresu poboru i rosnące straty w Wietnamie prowadziły do masowego uchylania się od obowiązkowej służby wojskowej (ucieczki do Kanady i Meksyku). Zaostrzyły się też konflikty między bogatymi i biednymi warstwami społeczeństwa, jako że poborowi pochodzili w większości z tych ostatnich. Studenci, a więc dzieci bogatszej części społeczeństwa, nie podlegali poborowi do wojska. Duża część społeczeństwa amerykańskiego doszła do wniosku, że działania wojsk amerykańskich w Wietnamie są nielegalne lub wręcz zbrodnicze. To doprowadziło do ogromnego spadku zaufania do sił zbrojnych i instytucji rządowych. Konflikty te miały wpływ na reorganizację armii amerykańskiej, która została całkowicie uzawodowiona przez prezydenta Nixona. Bilans wojny – Wietnam i kraje ościenne Głównym następstwem zwycięstwa komunistów było narzucenie społeczeństwom Wietnamu Południowego, Laosu i Kambodży komunistycznych metod rządzenia i terroru państwowego. W ciągu kilku miesięcy od zdobycia Sajgonu w obozach "reedukacji" zamknięto ponad 300 tysięcy ludzi. Wiele innych osób wymordowano od razu. Jednocześnie rezultatem zastosowania marksistowskich metod gospodarczych był gwałtowny spadek poziomu życia. W efekcie w ciągu następnych kilku lat miliony Wietnamczyków z Południa podjęły próbę nielegalnej ucieczki z socjalistycznego Wietnamu, w większości drogą morską. Liczba uciekinierów zarejestrowanych przez Wysokiego Komisarza ONZ do spraw uchodźców wyniosła ponad 1,5 miliona. Tysiące ludzi straciło życie w czasie ucieczki przez Morze Południowochińskie i Kambodżę. Upadek Wietnamu południowego umożliwił komunistom ostateczne opanowanie Laosu i Kambodży. W Laosie komuniści wietnamscy zainstalowali marionetkowy reżim pozostający pod całkowitą kontrolą Hanoi, którego interesów strzegło kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy wietnamskich. W efekcie polityki nowego reżimu, w ciągu następnych 14 lat życie straciło ok. 300 tysięcy osób. Drugie tyle uciekło do Tajlandii. Natomiast w Kambodżańskiej Partii Komunistycznej, bardziej znanej jako Czerwoni Khmerzy, przewagę zdobyło maoistowskie skrzydło antywietnamskie i prochińskie. Natychmiast po zdobyciu Phnom Penh Czerwoni Khmerzy rozpoczęli wprowadzanie ludobójczego eksperymentu społecznego – przymusowej budowy społeczeństwa bezklasowego. Jego efektem była śmierć ponad 1,5 miliona osób w ciągu następnych czterech lat. |
|